Wie was het?

Ach, Ina was een beetje tipsy. So what? Een keertje mag dat toch wel, niet te gek, maar een beetje. En de mannen waren zo lief voor haar, allemaal even voorkomend. Als enig meisje in dit gezelschap van vier mannen kreeg ze alle aandacht en nou, dat was best lekker. 18 was ze pas, maar ze waren het er allemaal over eens dat ze er al echt uitzag als een volwassen vrouw. Als Marcels babysit had ze geduldig tot bijna middernacht gewacht en toen ze net had besloten naar bed te gaan, was hij ineens met drie vrienden aan komen zakken. Ja, ze had haar eigen slaapkamertje voor als het laat werd en als ze eens een nacht overbleef kreeg ze wel het dubbele uitbetaald en dat was mooi meegenomen! Omdat haar ouders Marcel goed kenden hadden ze daar nooit een punt van gemaakt. En nu ineens vier man over de vloer! Ben je gek, had Marcel gezegd, blijf vannacht toch maar hier en waarom drink je niet wat mee? Nou eentje dan, een wijntje. Het was zo leuk dat al die mannen zo geïnteresseerd in haar waren, dat ze later een tweede wijntje niet afsloeg. En complimentjes dat ze kreeg! Gewoon niet normaal meer. Dat ze er zo geweldig uitzag met die mooie donkere ogen en dat lange zwarte haar. En de rest zou ook wel in orde zijn, had Ronald met zijn grote mond op een gegeven moment geroepen. Nou, dat was even lachen natuurlijk, en Ina liet zich niet kennen en lachte mee. In de lange rok die tot over haar knieën reikte, de gebreide kousjes meteen eronder en haar coltrui was ze veilig afgeschermd en zo was het. Het derde wijntje werd niet eens gevraagd, het stond er ineens, of was het toch nog het tweede, nee zeker niet! Nou, ze kon er best tegen, merkte ze, dus vooruit maar. De mannen dronken hun bier gelijk met haar op. En dan is zo’n glaasje wijn toch maar een kleinigheid vergeleken bij die flesjes bier. Toen Arend een schuine mop vertelde, lachte ze dapper mee, hoewel ze hem eerlijk gezegd niet goed had gesnapt. ‘Een beetje opletten heren!’, zei Marcel olijk, ‘we hebben damesgezelschap.’ Maar och, ze zagen toch dat ze er wel tegen kon. Zo flauw is Ina niet! Ze behandelden haar als hun gelijke en dat voelde goed. John, die naast haar zat, begon te vertellen over het weekend dat hij pas achter de rug had in Vlissingen. Het was zo’n zomerse lentedag geweest en hij was naar het strand gegaan. Het was te koud om te zwemmen, maar ze lagen er allemaal weer hoor, zei hij enthousiast: die meiden in d’r blote tieten! ‘Doe jij dat nou ook?’, vroeg Ronald belangstellend aan Ina: ‘dat je topless gaat naar het strand? ‘Ze keken haar allemaal nieuwsgierig aan. ‘Ja tuurlijk’, loog ze overmoedig. Prachtig vonden ze dat. ‘Ja, zulke meiden als jij kunnen dat hebben’, veronderstelde John, ‘maar er zijn er ook…, je vraagt je af waar ze het lef vandaan halen!’ Iedereen weer lachen. ‘Gek eigenlijk’, mijmerde Marcel, ‘dat ze zoiets op het strand gewoon doen waar duizenden mensen rondlopen en thuis niet…’ Ja, daar waren ze het gloeiend mee eens. Gek ja, hoe zou dat toch komen? En aan wie konden ze dat beter vragen dan aan degene die er ervaring mee had? Dus richtten alle ogen zich op Ina. Ze kreeg het er warm van. Wat moest ze daarop zeggen? John zou het even wat makkelijker maken.

‘Stel dat je wist dat wij op het strand waren, zou je dan je beha aanhouden? ‘Nee, dat kon ze moeilijk zeggen nadat ze net met zoveel bravoure had verkondigd dat ze op het strand topless ging. ‘Dat is toch gek dan dat je dat hier niet durft!’ Zo, die zat en John leunde tevreden achterover. ‘O, o!’, kwam Marcel nu tussenbeiden. ‘Ze heeft toch helemaal niet gezegd dat ze dat niet durft! ‘Nee, dat was waar. En weer die afwachtende blikken. Go, het was wel verwarrend zo. Wat nu? Maar gelukkig schoot Arend haar te hulp. ‘Laat je niet op stang jagen hoor’, zei hij vriendelijk. Ze keek hem dankbaar aan. ‘Heb je wel een behaatje aan?’ Ze knikte. ‘Mogen we dat wel zien?’ Dit ging in ieder geval al een stuk minder ver. Toch? Nou ja. Aarzelend gingen haar handen naar de onderkant van haar trui. Pfff… Het leek wel alsof ze haar eigen huid afstroopte, zo’n raar gevoel. Maar ze zette dapper door en trok de trui trillend tot boven haar witte beha. ‘Zie je wel’, concludeerde Arend vergenoegd. ‘En een mooie beha ook Ina!’ Dat vond ze zelf ook wel en ze lachte dankbaar. Arend was intussen opgestaan en naar haar toe gelopen.’Laat me je even helpen’, knipoogde hij. Helpen? Ja, met die trui uittrekken. Ze bibberde. Was dat de bedoeling dan? Maar zijn handen hadden de trui al vast en ze liet hem tanden klapperend begaan. Een koude windvlaag streek over haar blote buik. Gek in deze warme kamer. Ina lachte nerveus toen de mannen haar bewonderend bekeken en nam dankbaar het wijntje aan dat Marcel haar aanbood. Het was eigenlijk zo erg niet, hield ze zich voor en ze moest ook lachen toen Ronald verzuchtte dat de tieten van zijn vriendin het niet leken te halen bij die van haar. Ze wilde nu zeker wel even opstaan, zodat ze haar eens goed konden bekijken zo? Oei, dat viel nog niet mee, merkte ze, maar hulpvaardige handen werden uitgestoken en zo kon ze toch op haar onvaste benen worden geholpen. Een beetje duizelig, dat wel.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Proudly powered by WordPress | Theme: Lean Blog by Crimson Themes.